چنانچه در روایات آمده است؛ موسی (ع) به قوم خود، بنی اسرائیل وعده داد که چون از چنگال فرعون نجات یافتند، حق تعالی کتابی برای شما خواهد فرستاد که مشتمل باشد بر اوامر و نواهی و حدود و احکام و فرایض الهی. پس چون نجات یافتند و به نزدیک شام رسیدند، موسی (ع) آن کتاب را برای قوم خود آورد و در آن کتاب مقدس نوشته شده بود: من قبول نمی کنم عملی را از کسی که تعظیم نکند در برابر محمد و علی و آل طیبین (ع) ایشان را و گرامی ندارد اصحاب ایشان را و دوستان ایشان را، چنانچه که حق این می باشد. ای بندگان خدا! بدانید و آگاه باشید که محمد بهترین آفریده های من است و افضل خلایق است و علی برادر آن حضرت و وصی و وارث علم او و جانشین او می باشد و بهترین خلق است بعد از او و آل محمد بهترین آل پیغمبرانند و اصحاب آن حضرت بهترین صحابه ی پیغمبرانند و امت او بهترین امت پیغمبرانند.

بنی اسرائیل پس از شنیدن این سخنان گفتند: ای موسی؛ ما این را قبول نمی کنیم و این امر برای ما بسیار گران و سنگین است و ما از این شرایع، فقط آنچه آسان است را می پذیریم و ما معتقدیم که پیغمبر ما بهترین پیغمبر است و امت او بهترین امت و به فضیلت و برتریِ امتی که آن ها را تاکنون ندیده ایم و نمی شناسیم، اعتراف نمی کنیم. پس خداوند به جبرئیل امر فرمود که با بالِ خود کوهی از کوه های فلسطین را به اندازه ی لشکرگاه موسی که یک فرسخ در یک فرسخ بود از جا بِکند و بالای سر آن ها معلق نگاه دارد و بگوید: آیا قبول می کنید آنچه موسی (ع) برای شما آورده است یا این کوه را بر روی شما رها کنم تا همگی خُرد شوید؟
قوم بنی اسرائیل پس از دیدن این ماجرا مشوش گردیدند و گفتند: ای موسی! چه کنیم؟

موسی (ع) فرمود: برای خدا سجده کنید، پس پهلوی راست و چپ خود را روی خاک گذارید و بگویید: پروردگارا! شنیدیم و اطاعت کردیم و قبول نمودیم و تسلیم شدیم و راضی گردیدیم.
پس آنچه را موسی (ع) فرمود انجام دادند، اما بسیاری از آن ها در دل مخالف بودند با آنچه به ظاهر گفته بودند و صرفاً دستورات موسی (ع) را از این جهت انجام دادند تا ببینند آیا کوه بر سرشان می افتد یا نه!
قوم بنی اسرائیل پس از آن دیدند که کوه دو قسمت گردید؛ یک قسمت آن مروارید سفید گردید و به جانب آسمان بالا رفت تا آسمان ها را شکافت، و قسمت دیگر آن آتش گردید و به سوی زمین آمد و زمین را شکافت و فرو رفت و از دیده ی آن ها پنهان گردید.

چون قوم بنی اسرائیل این ماجرا را دیدند از حضرت موسی (ع) در این باره سؤال نمودند و حضرت فرمود: آن قطعه که به آسمان رفت، به بهشت ملحق گردید و خداوند امر فرمود که از آن برای آن ها که ایمان واقعی آوردند به آنچه در این کتاب است قصرها و خانه ها و منزل ها که هر یک مشتمل باشند بر انواع نعمت ها بنا نمایند و اما آن قسمت که به زمین فرو رفت، به جهنم ملحق شد و خداوند امر فرمود که از آن برای کافران و کسانی که ایمان نیاوردند به این کتاب و آنچه در آن است، قصرها، خانه ها و منزل هایی که هر یک مشتمل باشد بر انواع عذاب هایی که خداوند وعده فرموده است همچون؛ دریاهای آتش و حوض های غسلین و غسّاق و رودخانه های چرک و ریم و خون و درخت های زقوم و مارها و عقرب ها و افعی ها و سایر انواع بلاها و عذاب ها که خداوند برای اهل جهنم مهیا کرده است.

همچنین در روایتی آمده است که رسول اکرم (ص) به بنی اسرائیل زمان خود همواره می فرموده اند: آیا نمی ترسید از عقوبت پروردگار خود در انکار نمودن این فضایل که حق تعالی آن ها را خاصِ محمد و علی و آل طیبین ایشان قرار داده است! و گویا بنی اسرائیل پندپذیر نبوده اند.

منابع:
1- احتجاج، ج2: 187.
2- مناقب ابن شهر آشوب، ج4: 217.
3- تفسیر امام حسن عسگری (ع): 424.
4- تاریخ پیامبران(حیوه القلوب)، ج1: 696- 699.